MENU
Om het te begrijpen, moet je mee naar het plaats delict. We duiken in de Moezel. Nee, niet in de rivier suffie; ik bedoel het wijngebied de Moezel. Op z’n Duits: die Mosel. Aan de oevers van de rivier blijven we hoog en droog. Letterlijk hoog: duizelingwekkende hellingen steken hier steil omhoog. En als je goed kijkt, zie je dat precies daarop wijnstokken staan. Dat Duitsers geen gevoel voor humor hebben wisten we, maar dit is wel heel extreem.
Toch is het minder gek dan het in eerste instantie lijkt. We bevinden ons namelijk in het (bijna) noordelijkste wijngebied van Duitsland. Net als de moezeloma’s achter het windscherm doen de druiven er hier alles aan om elk zonnestraaltje op te vangen. Om de hele dag te kunnen genieten van de zon staan de druiven op naar het zuiden gerichte hellingen. Die hellingen – op z’n Duits: Steillagen – voorkomen dat de stokken in elkaars schaduw staan. Slim he? En dan profiteren ze ook nog eens van zonlicht dat weerkaatst op het water. En jij maar denken dat jij een grote zonaanbidder bent..
Koning van de Moezel is Riesling. Deze druif kan goed tegen kou. Riesling heeft veel zuur en helemaal als hij op koele plekken staat. Om die zuren te temmen, laten sommige wijnmakers een beetje restsuiker achter in de wijn. Helaas werd ‘ein bisschen’ al snel ‘ein bisschen viel’. Het resultaat: glazuur brekend zoete wijn. In de bonus, in een pak of in een literfles. Oma blij, tandarts blij, wijnliefhebbers minder blij.
Maar: das war einmal! De tijd van zoete meuk is voorbij. De Mosel heeft zichzelf weer helemaal op de wijnkaart gezet. Er worden prachtige droge Rieslings gemaakt. De klimaatverandering helpt daar een handje bij. Zoetekauwen niet getreurd: er wordt nog steeds zoete wijn gemaakt, maar dan (meestal) met voldoende zuren. De balans is terug. Eind goed, al goed dus. En als je oma toch weer eens probeert de Moezel te vermoorden, dan trakteer je haar op een glas droge Mosel. Na het zoet komt het zuur. Ofzo.
